Ημερολόγιο πολέμου Χάρη του Αθηναίου

Ημερολόγιο ενός Αθηναίου στρατιώτη

Πηγαίνοντας στην Σάμο είχαμε εντολές να λεηλατήσουμε την γη του Βασιλέα, για εμένα ο πόλεμος ήτανε κάτι δύσκολο καθώς δεν έχω ξαναβρεθεί σε τέτοιου είδους πράγματα όπως λεηλασίες κλπ. Ενώ προετοιμαζόμασταν να πολεμήσουμε αποφασίσαμε να εκλέξουμε τρεις παραπάνω στρατηγούς, τον Μένανδρο τον Τυδέα και τον Κηφισόδοτο. Αυτό για εμένα φάνηκε κακό σημάδι γιατί ένιωθα πως ερχότανε η ώρα να πολεμήσουμε. Δεν ένιωθα έτοιμος για κάτι τέτοιο!
Στην συνέχεια αποπλέοντας από την Χίο βγήκαμε στα ανοιχτά του Αιγαίου. Οι στρατηγοί μας δεν θέλανε να πολυπλησιάζουμε τις Ασιατικές ακτές . Φτάσαμε στον Ελαιούντα της Χερσονήσου να γευματίσουμε. Συνεχώς σκεφτόμουνα πως ίσως είναι το τελευταίο μου γεύμα . Παρόλα αυτά δεν ήθελα να δείχνω φοβισμένος!! Αντιθέτως έδειχνα έτοιμος για όλα. Ξαφνικά είδα κάτι ξένους να μιλάνε στους στρατηγούς μας . Οι στρατηγοί αναστατωμένοι και ίσως λίγο ξαφνιασμένοι μας μάζεψαν και μας είπανε πως οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν τη Λάμψακο!

Την ίδια στιγμή ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς την Σηστό. Εκεί εφοδιαστήκαμε με τρόφιμα. Μάλιστα εγώ αγόρασα ένα ατσάλινο μαχαίρι που το φιλούσα πάντα στην μπότα μου , με έκανε να νιώθω ασφαλής και ετοιμοπόλεμος κάθε στιγμή .
Συνεχίσαμε στους Αιγός ποταμούς απέναντι από την Λάμψακο. Είχαμε μόλις 15 στάδια απόσταση. Μπορούσα να τους δω τους Σπαρτιάτες! Εκείνη την νύχτα δειπνήσαμε σαν να πήραμε την νίκη. Χoροί, ποτά  και γενικότερα διασκέδαση. Σκέφτηκα πως ίσως ήμουν υπερβολικός και ίσως νικήσουμε εύκολα . Μπορεί να μην ξέρω και πολλά

από πόλεμο αλλά μου έδινε χαρά να τους βλέπω όλους να έχουν την νίκη δεδομένη.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε προς την Λάμψακο ετοιμοπόλεμοι. Οι Σπαρτιάτες δεν έβγαιναν από το λιμάνι . Τους περιμέναμε για ώρες ... αυτοί τίποτα ! Αποφασίσαμε να πάμε πίσω στους Αιγός ποταμούς. Τέσσερις μέρες έχει που πάμε και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Ήμαστε πολύ αποφασισμένοι να πολεμήσουμε.

Κάποια στιγμή την επόμενη μέρα ήρθε ο Αλκιβιάδης . Μας είπε πως το μέρος που αράξαμε δεν ήτανε καλό . Ο ανεφοδιασμός μας ήταν δύσκολος καθώς η Σηστός ήτανε πολύ μακριά και ήμασταν απροστάτευτοι καθώς δεν είχαμε ούτε λιμάνι ενώ οι Σπαρτιάτες είχανε και εύκολο ανεφοδιασμό και είχανε το λιμάνι της Λαμψάκου . Έτσι μας πρότεινε να μετακινηθούμε στην Σηστό. Εμένα μου φάνηκε λογική η πρόταση του Αλκιβιάδη άλλα τι λόγο έχω εγώ; Οι στρατηγοί μας του είπανε να μην μπλέκεται σε υποθέσεις του Αθηναϊκού στρατού και έτσι τον διώξανε!
Πέμπτη μέρα που ανοιγόμαστε για ναυμαχία,  ξανά κρυμμένοι οι Σπαρτιάτες. Κατάντησε κουραστικό, είναι τόσο φοβισμένοι που το μόνο που κάνουνε είναι να κοιτάνε! Καμία κίνηση έξω από το λιμάνι . Δεν καθίσαμε πολύ. Γυρίσαμε πίσω να φάμε.

Εκεί που τρώγαμε άκουσα φωνές. Λέγανε πως επιτίθενται οι Σπαρτιάτες. Τρέξαμε πάνω στα πλοία να ετοιμαστούμε. Στο δικό μας πλοίο ίσως λιγότερο από το ένα τρίτο του στόλου ήτανε αποβιβασμένο και έτοιμο. Εγώ δεν έχασα καιρό πήγα αμέσως σε ένα έτοιμο πλοίο. Αυτό το έκανα όχι επειδή ήθελα να πολεμήσω αλλά επειδή ήθελα να σωθώ ! Οι ίδιοι οι Αθηναίοι όμως δεν μου επέτρεψαν να ανέβω στο πλοίο τους. Οι Σπαρτιάτες φτάσανε. Με βρήκαν στην στεριά , ούτε καν σε ένα πλοίο. Ελάχιστοι γλυτώσανε.
Ο Λύσανδρος έδωσε εντολές να μας πάνε στην Λάμψακο . Εκεί θα αποφάσιζαν την τύχη μας . Προσωπικά δεν ήξερα τίποτα για την τιμωρία. Δεν ήξερα τι θα μας έκαναν . Εκείνη την στιγμή θα προτιμούσα να πεθάνω . Ήρθανε και μας κόψανε έτσι απλά το δεξί μας χέρι, σαν να είμαστε ζώα. Πάλι καλά που είμαι αριστερόχειρας!!
Μας είπανε πως αυτό είναι τιμωρία για ό,τι κάναμε στο πλήρωμα από 2 Σπαρτιάτικα πλοία. Μπροστά στα μάτια μας έγινε και η δίκη του Φιλοκλή. Ο Λύσανδρος τον ρώτησε εξοργισμένος τι άξιζε να πάθει που πήρε στον λαιμό του τόσες ζωές... ο Φιλοκλής παγωμένος δεν απάντησε . Και ο Λύσανδρος τον έσφαξε ο ίδιος επί τόπου.