· 1η ημέρα:
Μόλις είχαμε φτάσει στον Ελαιούντα της Χερσονήσου και εκεί που τρώγαμε ήρθε ένας αγγελιαφόρος κατάσκοπος και μας ανήγγειλε τα άσχημα μαντάτα. Συγκεκριμένα μας είπε: ''Αδέρφια, η Λάμψακος κατελήφθη από τους εχθρούς. Εκείνη τη στιγμή ξαφνιάστηκα, όπως και όλοι μας, αλλά ταυτόχρονα εξοργίστηκα κιόλας. Τότε, ο στρατηγός μας, ο Τυδέας, έδωσε διαταγή να πάμε στη Σηστό για ανεφοδιασμό και κατόπιν να πλεύσουμε στους Αιγός Ποταμούς. Πράγμα που κάναμε.
· 2η ημέρα:
Μετά από μία μέρα ταξίδι φτάσαμε. Το ίδιο βράδυ ακούσαμε φωνές! Ήταν οι στρατιώτες από τη φωτιά που φώναζαν: ''Άνδρες! Τρέξτε στα καράβια, ο Λύσανδρος επιτίθεται''! Εγώ εκείνη τη στιγμή άρπαξα το σπαθί μου και ξεχύθηκα προς τα καράβια όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να μην καταφέρει ο Λύσανδρος να μας αιφνιδιάσει. Τελικά, καταφέραμε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, να ανοιχτούμε στη θάλασσα και να τους αντιμετωπίσουμε. Ευτυχώς!!! Προς μεγάλη μας όμως έκπληξη, ο Λύσανδρος δεν ανοιγόταν. Απόρησα! Πόσο ανώριμος και αναποφάσιστος στρατηγός είναι...!!! Έτσι, και εμείς αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω. Όταν αγκυροβολήσαμε στους Αιγός Ποταμούς, άκουσα τον Τυδέα και τον Μένανδρο να χλευάζουν το Λύσανδρο, μαζί με μία ομάδα εκλεκτών στρατιωτών, και να τον αποκαλούν δειλό και ανόητο που νόμιζε ότι μπορεί να αιφνιδιάσει και να νικήσει τον πανίσχυρο στόλο μας. Παρ' όλα αυτά όμως η δύσκολη εκείνη νύχτα δεν είχε περάσει... Εκείνο το βράδυ δεν με έπιανε ύπνος... Γι' αυτό βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα. Καθώς περπατούσα στην ακροθαλασσιά είδα μια γνωστή φιγούρα! Ήταν ο Αλκιβιάδης! Μόλις τον είδα μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι! Ήθελα να τον σκοτώσω τον κόθορνο, τον προδότη, τον συμφεροντολόγο που είχε τα κότσια να ξαναγυρίσει!!! Προτού όμως προλάβω να σηκώσω το ξίφος μου και να του ορμήξω, τον είδα να κατευθύνεται στη σκηνή των στρατηγών και έπειτα από λίγο να φεύγει με ένα παράξενο ύφος. Ήξερα ότι δεν ήρθε για καλό... Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι ήρθε για φασαρίες! Μετά την αποχώρηση του Αλκιβιάδη από το στρατόπεδο πήγα κι εγώ στη σκηνή μου... και πάλι όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ.
5η ημέρα:
Επί τέσσερις ημέρες η ίδια κατάσταση: παρατάσσονται οι Σπαρτιάτες-ανοιγόμαστε εμείς στο πέλαγος και τούμπαλιν. Έχω αγανακτήσει, όπως και όλοι οι Αθηναίοι. Γιατί δεν μας επιτίθεται ο δειλός; Μονό παιχνιδάκια ξέρουν να κάνουν;; Τσάμπα χάνουμε χρόνο και δυνάμεις, αλλά θα τους δείξουμε εμείς, τους αξίζουν τα χειρότερα!!! Την πέμπτη ημέρα όμως, ενώ όλοι οι στρατιώτες βρισκόμασταν διασκορπισμένοι στην Χερσόνησο για να αγοράσουμε τα αναγκαία, οι Λακεδαιμόνιοι εξαπέλυσαν την επίθεσή τους! Μας αιφνιδίασαν οι άτιμοι! Πριν λίγες ώρες ο στόλος μας είχε γυρίσει πίσω από τη Λάμψακο! Ο Κόνων, σε κλάσματα δευτερολέπτων μας έδωσε σήμα να τρέξουμε γρήγορα στα καράβια. Αλλά μάταια... Όλοι βρισκόμασταν διασκορπισμένοι. Επικρατούσε πανικός! Ουρλιαχτά, Φωνές! Κάποιοι άνδρες που βρίσκονταν εκεί κοντά βοήθησαν στο μέγιστο μαζί με το πλοίο του Κόνωνα και την Πάραλο. Εν τω μεταξύ ο Λύσανδρος είχε ήδη φτάσει στη στεριά και την λεηλατούσε παίρνοντας τα πάντα! Ένα σκηνικό τραγωδίας, νεκροί παντού αλλά και γενναίοι πολεμιστές που έδωσαν τη ζωή τους. Άλλοι άνδρες σφαγιάστηκαν, άλλοι αιχμαλωτίστηκαν, άλλοι βασανίστηκαν και κάποιο κατάφεραν να ξεφύγουν στα οχυρά της πόλης. Εγώ ήμουν ένας από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν και γλίτωσαν από τη μανία των Σπαρτιατών. Όμως, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, το αποτρόπαιο εκείνο σκηνικό. Θρηνώ για τους στρατιώτες, τους φίλους, τα αδέρφια που έχυσαν το αίμα τους και θα ήθελα και εγώ να είχα σκοτωθεί σε εκείνο τον αγώνα, γιατί θα είχα πεθάνει για το μεγαλύτερο ιδανικό, την πατρίδα. Αξίζαμε την ήττα, στην τελική, γιατί υποτιμήσαμε τον αντίπαλο, που έδειξε πείσμα, τσαγανό, ευφυία και εφευρετικότητα και ηττηθήκαμε λόγω της αλαζονείας και της υπεροψίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου